Arreta erakartzeko gogorik gabe iritsi ginen, baina autoa aparkatzea nahikoa izan zen jendearen arreta deitzeko. Garbiren autoan etorri gara behintzat; aire girotua du eta azkar-azkarra da. Azken aldian Karmeleren autoarekin agertu ginen; oso egoera txarrean dago, bi atzerako ispiluak zinta itsaskorrez itsatsita ditu, hori bai aurkezpen-gutuna!
Girien modura ibili ginen: noraezean, kiskalita uztailaren eguzkiaren azpian, irribarretsu, herriaren gainazalari arretaz behatuz, benetan zer gertatzen den jakin gabe. Atentzioa ematen diguten gauza txikiei argazkiak ateratzen dizkiegu: etxe politak, ezpaletan zatitutako ateak, berezko natura hilak, lo dauden txakurrak. Etxeek lasai begiratzen digute begi lasaiekin, ikusmiran, eta nekez agurtzen gaituzte itzalaren freskotasunetik.
Kabredora egiten dugun bigarren bisita da, eta herriko eta inguruko ez-gizakiekin harremanak izatea da gure asmoa. Beraz, mendiei, zuhaitzei, laboreei, belarrei, harritzei eta animaliei erreparatzen diegu. Zakutzar batekin topo egin dugu; aurreko bisitan herriko errege gisa aurkeztu ziguten. Haren izena ez gogoratzeak amorrazioa ematen dit.
La Balsan, herriaren kanpoaldean dagoen urmaelean, uztaileko eguzkia errukirik gabe erortzen da, azala urratuz. Uste baino basatiagoa da, eta biziz betea dago. Azala algaz estalita dago, eta, haien gainetik, burruntzi distiratsu batzuek, gorriak eta urdinak, jira biraka hegan egiten dute; beste batzuk beltzak, handiak eta zaratatsuak dira, helikopteroen moduan. Ahateak entzuten dira, algaraka, ertzeko ihien artean zipriztintzen dutenak. Atzean, zuhaitzak haizearekin dantzatzen dira. Hamabi kolore berde desberdin bereizten ahal ditut.
Urertzean eserita egon ondoren, animaliaz inguratuta gaude. Mota guztietako ur-intsektuak daude, eta jakin-minez hurbiltzen zaizkigu; bitartean, gure gorputzak lokatz zingiratsuan hondoratzen dira, eta ura baretu eta hondoa berriz dago ikusgai. Burruntziek, erotuta, gure buruen gainetik burrunba egiten dute, eta gure ilean korapilatzen dira. Gure buruari galdetzen diogu herrian jakingo ote duten bi ero biluzik daudela urmaelean intsektuekin jolasean.
Ura ia konturatu gabe kolorez aldatzen da. Orain turkesa da, eta distira egiten du zeru osoa irentsi izan balu bezala. Gogoan dut aurreko gauean, Genevillan, zur eta lur geratu nintzela herritik hainbeste izar ikusita Karmeli esaten diot uraren distira horiek guztiek zeruarekiko erantzun bat diruditela, baina hark ez dit kasu handirik egin, kolore distiratsuko beldar bati argazkiak ateratzen saiatzen ari delako. Mendiz inguratutako leku batean lan egitea gustatzen zait.
Ezagutu berri dugu elkar, baina lagun zaharrak ematen dugu uraren barruan. Burrunba handia sortu zuten iristean, irratia ozen-ozen eta hautsa harrotuz. Ura eta, gure pozerako, garagardoa ekarri ziguten, eta azaldu ziguten nola sartu urmaelera algak zapaldu gabe.
Orain, elkarrekin igeri egin dugu, eta urpeko korronte hotzetatik ihes egin dugu; izan ere, gorputza zeharkatu eta izotz-puska bat bezala uzten dute. Iván herrian bizi da, eta dio esaten dutela aingira handiak daudela urmaelaren hondoan. Ez dakigu egia den edo beldurra sartu nahi digun, baina, hori entzun ondoren, alga batek oina ukitzen digun bakoitzean ileak tente-tente jartzen zaizkigu.
Hala ere, zati sakonean barneratu eta mendiak miresten ditugu; ilunabarreko argiarekin horiz tindatzen ari dira.
Flotatzen jarraitzeko borrokan ari garen bitartean, aurrean dugun mendiak León Dormido izena duela esan dit Ivánek. Opari gisa jasotzen dut izen hori.
